Strona:PL Stefan Żeromski - Promień.djvu/167

 — Jakiż to pan myśli pomnik stalować?
 Raduski uśmiechnął się mimowoli.
 — Duży nagrobek marmurowy.
 — Płytę?
 — Tak... chyba płytę...
 — Jabym nawet i nie mógł inaczej, bo dużemu grobowcowi rady nie dam... — rzekł chłopiec.
 Plunął w garść i zabrał się na chwilę do roboty.
 — Płytę można obrobić... dlaczegóż...
 — To już nie wy zajmujecie się tą pracą, tylko ten jegomość? — spytał Raduski łysego starca.
 — On się zajmuje, bom ja oto i ślepie wyrobił.
 — Dawno? Przeciem ja was tu widział parę miesięcy temu przy robocie.
 — Robiło się do dnia, do ostatniego. Teraz przyszedł koniec i hola! U nasz tak: robisz, robisz, aże proch ślepie wyżre. Wtedy — hola!
 — To wasz wnuczek?
 — Nie, nie mój. Obcy.
 — A cóż uczeń, praktykant, czy co?
 — Był i przy mnie, a tera sam robi.
 Mały kamieniarz bił w dłuto drewnianym młotkiem, podobnym do przeciętej kuli. Oczy jego były charakterystyczne, po kamieniarsku przymrużone, palce lewej ręki z precyzyą a z mocą trzymały stalowe dłótko. Czasami odymał wargi i nachylał głowę ruchem kaligrafów, wyprowadzających świetne litery. Kiedyniekiedy przerywał pracę i obrzucał Raduskiego spojrzeniem zimnem a uważnem. Malowała się w niem