Strona:PL Stefan Żeromski - Przedwiośnie.djvu/077

 Oczy jego zaszły ciężkiemi łzami, które pewnie w tej chwili od szeregu lat po raz pierwszy przerwały tamy męczarni jego duszy. Zaszlochał, głucho załkał na piersiach syna. Młody utulił go w ramionach. Podparł go i ugłaskał drżącemi rękoma.
 — Gdzie się spotkamy? — spytał szybko Cezary.
 — W nocy tu przyjdę. Będę czekał na tej pryzmie kamieni, gdzie zawsze.
 — Warty w nocy chodzą dookoła koszar.
 — Znam ja miejsce, gdzie warty chodzą. Nie jednę tu już noc przeczekałem, myśląc, że przypadkiem wyjdziesz.
 — Po północy wyjdę.
 — Pójdziemy do mamy. Tędy polem pójdziemy.
 — A skąd ty przychodzisz?
 Seweryn Baryka zakreślił ręką półkole, ogarniające północny horyzont.
 — Ale skąd? — pytał syn.
 — Ze świata.
 — Ale skąd?
 — Z Rosyi.
 — Powiedzieli mi, żeś zginął.
 Po chwili Cezary zawył z radości, zawył jak pies:
 — Nie zginąłeś! Nie zginąłeś! O, cóż za szczęście!
 — I ty nie zginąłeś!
 — A gdzieś ty był tak długo? Gdzieś był, tata?
 — W legionach, — daleko, daleko — w Polsce.
 — Mama czekała... — wyszeptał syn.
 Seweryn, nie mogąc mówić, wykonał znowu swój gest szeroki, pół horyzontu obejmujący. Coś wyjąkał niezrozumiałego, co ledwie można było pojąć:

66