Strona:PL Stefan Żeromski - Przedwiośnie.djvu/079

wyrężoną w szczycie głowy. Ostatnia rana dokuczała mu nadewszystko i przeszkadzała w pracy, zarówno fizycznej jak umysłowej.
 Z trudem oporządzili się jako tako. Nosili już jednak buty, spodnie, kurtki i czapki, ale brakowało im jeszcze wszystkiego, co dla człowieka, który był wyszedł ze stanu barbarzyństwa, niezbędne jest, jak koszula i buty. Nie mieli na kupno niezbędnych lekarstw dla starszego, gdyż gromadzili grosz nieodzowny na bilety. Seweryn dążył do walizki i opowiadał o niej synowi istne cuda. Sławna walizka, z którą był wyruszył na wojnę: przepyszna skóra »przedwojenna«, wspaniałe okucia, monogram, pasy spinające, imadła z kręconego rzemienia, przegródki i skrytki wewnętrzne! Towarzyszka tylu wypraw wojennych została w Moskwie, u pewnego rodaka, przyjaciela, emisaryusza politycznego z Polski, Bogusława Jastruna. Czeka tam na przybycie obydwu. Skarby są wewnątrz tej walizki: wyprana i wyprasowana bielizna, cienka, grubsza i wełniana, chustki do nosa, skarpetki. Kołnierze, mankiety, krawaty! Jest tam flanela, wata, przyjaciel wojenny, termos, — jest aspiryna, antypiryna, jodyna, terpentyna. Jest pewien doskonały, niezawodny środek na ciężkie męki serca. Gdzież to nie wędrowała ta płaska, ręczna walizeczka! W jakichże to opresyach wspomagała po setki razy! Na samym jej spodzie leży ów tomik pamiętnika o dziadku Kalikscie-Grzegorzu i jego wiekopomnej awanturze, — tej, co to — »pilnować jak oka w głowie«...
 Seweryn Baryka niewiele synowi mówił o swych przygodach na wojnach, gdyż te rzeczy były mało zro-

68