Strona:PL Stefan Żeromski - Przedwiośnie.djvu/097

 — Niema strachu! Zbadają oni tę rzecz dobrze, bo przecie burżuje są najsprytniejsi, pomimo, iż, jako klasa, są już do niczego. Jeżeli tam zwąchają swój interes, zafundują sobie u naszego kuzynka Baryki wille i pałace, jakich rzeczywiście oko nie widziało.
 — Na szczęście on nie chce stawiać nic innego w miastach i na wsiach, oprócz domów robotniczych, szpitali, muzeów, domów dla pracującej inteligencyi, dla przeciętnych, szarych ludzi, dla zmęczonych dzisiejszą walką.
 — Filantrop to jakiś. Dobrodziej. Dopóki łotrostwo kradzieży dawnych bogactw nie jest wygubione na całym świecie, zamęczy on się, biedaczysko. Łotra w ludzkości trzeba najprzód wygubić, a dopiero później budować normalne życie.
 — Któż to wie, kto wśród nas jest łotr, a kto sprawiedliwy.
 — To wiadomo aż nadto dobrze. Łotra w człowieku trzeba siłą wydusić, a gdy się nie poddaje, — zabić!
 — Nie zabijaj! Syneczku! Nie zabijaj!
 — Złe na świecie trzeba zabijać. Zabijamy padalce, żmije, wilki, wszy.
 — Najprzód nie bardzo dobrze wiemy, co jest złe, a co napewno dobre. Potem, — jedyne, co z zabijania wynika, to zbrodnia zabójstwa. Zabijanie jest zgoła niepotrzebne. Szkoda na to czasu i zdrowia duszy ludzkiej. Wystarcza najzupełniej budowanie życia nowego. Budować od nowa, od samego początku, od gliny ziemnej i głęboko płynącej ziemnej, czystej wody.

86