Strona:PL Stefan Żeromski - Przedwiośnie.djvu/159

pnęła panienka ze śmiechem. — A czy aby naprawdę trafisz do łóżka?
 — Kpisz, czy o drogę pytasz! Do łóżkabym znowu nie trafił! Dobre sobie! Już je widzę, o, już je mam. Łóżeczko kochane... Caroline, Caroline, prends ton chapeau fleuri...
 — Dobranoc, kanoniku! — zawołał Cezary.
 — Dobranoc, brygadyerze! — jęknął kapłan, zapadając gdzieś głęboko.
 Panna Karolina i Cezary zostali sami w pustej i ciemnej sieni. Przez chwilę młoda gospodyni tych miejsc szukała z pośpiechem świecy po kątach, zdala się trzymając od gościa. Wreszcie z radością w głosie oświadczyła, iż znalazła już świecę. Zaczem potarła zapałkę i roznieciła światło.
 — Ten dom, — mówiła, — jest to, jakoby dawny zbór aryański, przerabiany wielokrotnie. Teraz tu jest mieszkanie rządcy, kancelarya i pokoje gościnne.
 Otworzyła drzwi na prawo i wskazała Cezaremu pokój, wysoko podnosząc świecę.
 — Zdaje się, że pan ma tutaj wszystko, co potrzeba. Widzę pościel. Zresztą przyślę chłopca.
 — Po co tam chłopca przysyłać! Dam sobie radę. Na wojnie nauczony jestem obchodzić się po spartańsku. Nie mam żadnych wymagań. Ale jakże pani powróci do tamtego domu?
 — Jakoś powrócę.
 — O, tak nie można! Ja panią odprowadzę.
 — Tak! Pan mnie, bo się boję, a potem ja pana, bo pan nie trafi.
 — Już trafię, skoro mi pani wskazała drogę.

148