Strona:PL Stefan Żeromski - Przedwiośnie.djvu/160

 — No, więc dobrze. Troszkę mię pan odprowadzi, bo po prawdzie, to samej w parku nie jest miło.
 — Właśnie, właśnie...
 Cezary otworzył drzwi wejściowe. Deszcz już nie pokrapywał, lecz siał gęsty, ostry i natarczywy.
 — Widzi pani, deszcz pada.
 — A pada.
 — Co tu począć?
 — Przejdę prędko.
 — Ba, prędko po tym ciemnym ogrodzie, pełnym małych świerków.
 — Niema co martwić się. Tu przecie zostać nie mogę, a u rządcostwa już śpią wszyscy na górze Chodźmy!
 Ruszyli naprzód w ciemny park. Po kilku chwilach Baryka rzekł:
 — Niech się pani okryje moim płaszczem. Mam płaszcz na ramionach.
 — Nie. Dziękuję.
 — Proszę się okryć.
 — Dziękuję panu!
 — Może to nie wypada, żeby pani okrywała się moim płaszczem?
 — Bo i pewnie. Pierwszy raz pana widzę w życiu i już mam chodzić w pańskim płaszczu. Zresztą to nie po chrześcijańsku: panby zmókł.
 — A więc postąpmy pochrześcijańsku, z zachowaniem najdoskonalszych przepisów towarzyskich.
 — No?
 — Okryjmy się nim obydwoje.
 — Z pana widzę zanadto dobry chrześcijanin,

149