Strona:PL Stefan Żeromski - Przedwiośnie.djvu/195

 — Nie powtórzy się!
 — Któż to może wiedzieć, czy się nie powtórzy. Strzeżonego Pan Bóg strzeże.
 — Dobrześ to powiedział, panie Czaruś! — westchnął ksiądz. — Ależ mnie wyrznęło w plecy! A ciebie, Karusia, wyrznęło?
 — Mnie nie wyrznęło!
 — Daliśmy, moje dziecko, nielada przedstawienie z naszych dessous...
 — Och! Jeszcze o tem będą gadać! To jest przecie prostactwo!
 — Mnie tam to wcale nie wzrusza, co tłum zobaczy u mnie pod sukienką. Inna rzecz z tobą! — wzdychał wikary z politowaniem.
 — Proszę już raz z tem skończyć, bo wysiądę! — syknęła.
 — Wysiąść w tej chwili byłoby dosyć trudno. Znowubyś się potknęła. Nic tu przecie złego nie powiedzieliśmy, moje dziecko. Gorzejby było, gdybyśmy milczeli.
 — I czego pani tak dalece boleje nad gimnastyczną ewolucyą tak dalece naturalną!... — Nie rozumiem... — wtrącił Cezary.
 — Boleję i koniec! Pan tu przyjechał i jest pan moim porte-malheur!
 — O, to źle! Jeżeli tak jest naprawdę, to niema co! Trzeba brać nogi za pas!
 — Widzisz, widzisz, Karolino, co ty wygadujesz!
 — Nic strasznego nie powiedziałam.
 — Zakazuję ci mówić rzeczy, płynące z guseł ukraińskich, a panu, Czaruś, zakazuję mówić o wyjeździe.

184