Strona:PL Stefan Żeromski - Przedwiośnie.djvu/201

życia, tam w głębi. Gdy chmury pożeglowały nad pola, znowu jesienny kolor nieba spływał na czystą powierzchnię. Młyn czarny turkotał i w jego pobliżu nie można było rozmawiać. Panna i Cezary poszli wzdłuż grobli, prowadząc w głębinie wodnej odbicia swoje, doskonałe i wierne aż do śmieszności.
 — Był taki staw u nas, na Ukrainie... — rzekła panna Karolina,
 — Doprawdy? Bo znowu ja widzę w tym stawie ulubione miejsce mojej matki. Takie musiało być to jej miejsce ulubione.
 — Każdy ma swoje miejsce ulubione w dzieciństwie. To jest ojczyzna duszy.
 — Ja nie mam.
 — Panu się podoba tutaj, w Polsce?
 — Dosyć, choć tutaj niema nigdzie nic »godnego widzenia«.
 — Niema, rzeczywiście, niema. Tu, wie pan, niema rozmachu, przestworu.
 — Źle tu pani?
 — Nie powinno mi być źle. Jest mi raczej dobrze. Ale byłam jedynaczką w bogatym domu, przeznaczoną i wychowaną do zbytków, a teraz muszę obsługiwać cudzy zbytek.
 — Przecież nie cudzy.
 — Tak, — nie cudzy.
 — Pani ma bliższą rodzinę?
 — Tych oto tutaj, krewnych mego ojca.
 — Ale najbliższa rodzina?
 — Najbliższa zginęła od bolszewików.
 — Jakto? Wszyscy?

190