Strona:PL Stefan Żeromski - Przedwiośnie.djvu/204

chłopy wyrzucały w zawieję. Mnie taksamo wyrzucono na dwór z mego domu.
 — Cóż robić! Taki los.
 — Los! Rzeczywiście! Dola, żeby się urodzić kobietą i nie móc przynajmniej pomścić się na wrogach! Dola, żeby drżeć o siebie, o swą kobiecość wobec tych, którzy mieli prawo pozbawić mię wszystkiego materyalnego dobra, — ach! — i rodziców. To jest prawo! To jest sprawiedliwość! Pies Gaga lepszy miał koniec, niż moja matka! Pan nawet nie domyśla się, co to za szczęście być mężczyzną! Nie drżeć o swoją całość, być pozbawioną tej głupoty, tej trwogi, tej wiecznej troski! Ach, móc uderzyć, uderzyć w łeb ostrym mieczem, lub ostrym sztyletem!
 — Jaka to pani mściwa!
 — Jestem mściwa. Gdyby pan wiedział, z jakiem uczuciem czytałam gazety, że tu idą, tu przybywają wyrzucać nas znowu z domów i mordować, rozstrzeliwać, jak rozstrzeliwali w Płockiem, za to, że się jest szlachcicem.
 — Nie tylko za to, lecz za to także, że się było tyranem, zdziercą, katem parobków...
 — A gdyby pan wiedział, z jakiem uczuciem czytałam gazety, wieści, że bijecie, bijecie na miazgę, ze ich popolsku ścinacie z ramienia!
 Zerwała się z miejsca i nachyliła nad Cezarym
 — Czemużeście nie poszli dalej, dalej, dalej? — pytała, wpijając się weń oczyma.
 — Aż do Uralu? Dalej — aż do Krasnojarska?
 — Nie do Uralu i do Krasnojarska, lecz do Moskwy! Do Moskwy! — powtórzyła, wszystko mieszcząc w tem słowie.

193