Strona:PL Stefan Żeromski - Przedwiośnie.djvu/206

Ja zaś jestem podwójny pies, bo to już cywilny, a jeszcze wojskowy.
 — Zobaczymy... — rzekła, śmiejąc się poprzez swe zawstydzenie.
 — W każdym razie, na początek, — sztama! — mówił, wyciągając rękę.
 — Sztama! — rzekła serdecznie, podając mu swoją.
 — Ale — ale! Proszę pani, jak się to miejsce nazywa?
 — Dziwną to ma nazwę. Zowie się Chłodek.
 — Patrzcie! Chłodek. Miły Chłodku! Jakżebym chciał dostać tu posadę!
 — Posadę? — To już nie wiem jaką...
 — A przecież jest tu młyn. Więc musi być i młynarz. Posadę młynarczyka.
 — Och, jest i Tołstoj w miniaturze!... »Posadę młynarczyka«... — szydziła.
 Teraz Cezary zaczerwienił się po same uszy. Usiłował poprawić swą sytnacyę, zapewniając:
 — Jaki tam Tołstoj! No, więc nie młynarczyka. Dobrze! To pisarczyka prowentowego przy rządcy.
 — Niema tu rządcy, tylko ekonom Gruboszewski, który wszystko, co trzeba, pisze sam, jak kura pazurem, i według statutów bardzo dawnych.
 — Przy Gruboszewskim ekonomie... Niech będzie przy ekonomie. Widzi pani, jaki jestem zgodny: do rany mię przyłożyć.
 — A czemuż to tak koniecznie tutaj?
 — Jeżeli mama pani mogła przez rok mieszkać w chłopskiej chałupie, to czemużbym ja, zdrowe i silne chłopię, nie mógł pomieszkać, ot, na tamtej górce, w tym dworeczku? O, Boże!

195