Strona:PL Stefan Żeromski - Przedwiośnie.djvu/224

 Tymczasem w szerokim i wspaniałym westibulu, o marmurowej posadzce i lustrzanych ścianach dał się słyszeć głos pani Laury Kościenieckiej. Po chwili drzwi się otwarły i ona sama ukazała się w całej swej przepiękności.
 — Pan jeszcze tutaj?! — krzyknęła ze zdumieniem. — Myślałam, że pan już dawno wrócił do Nawłoci...
 — Nie, na utrapienie pani. Konie, które mię tu przywiozły, odjechały, do Suchołustka. Miały po mnie wrócić. Nie wracają.
 — Skandal! Czemuż pan nie zażądał koni stąd, z Odolan? Wojskowy i nie umie rekwirować...
 — Nie chciałem czynić właśnie skandalu. Nie przepadam za metodami wojowania i rekwizycyi. Liczyłem na to, że konie z Suchołustka lada chwila mogą nadejść. Wolałem cierpliwie poczekać. I oto, jak pani widzi, los mię za me cnoty szczodrze nagrodził.
 — Nie spostrzegam, żeby pana los czem wynagrodził. Ale cóż pan tutaj robił z temi swemi cnotami? Sam jeden w tym ogromnym szpitalu?
 — Nudziłem się. Słuchałem, jak deszcz pada.
 — Biedny więzień! No, niema co! Odwiozę pana do Nawłoci.
 — Będę bardzo wdzięczny, a jak szczęśliwy, tego nawet nie próbuję wyrazić.
 — Chwileczkę... Trochę odpocznę. Dobrze?
 — Ach, pani... Pani Lauro...
 Śliczna pani Kościeniecka zrzuciła z ramion płaszcz, poprawiła włosy przed lustrem i usiadła w fotelu. Gdy zaś Cezary w locie chwytał płaszcz z jej

213