Strona:PL Stefan Żeromski - Przedwiośnie.djvu/259

sporu. Lecz wkrótce nadszedł moment fatalny, nie mogli się zoryentować, o co właściwie spór się toczy. Z tej rozterki wybawiła ich pewna wspólnie ulubiona piosenka. I oto obadwaj zaczęli śpiewać. Lecz i ze śpiewem nie szło dobrze. Wkrótce każdy śpiewał co innego. Tak stały sprawy, gdy Cezarego powołano przez posły do sali balowej. Poszedł rezolutnie. Pani Kościeniecka chciała go widzieć. Stanął przed nią z zamiarem tańczenia, lecz, ujrzawszy tuż obok pana Barwickiego, wyprostował się i począł cedzić przez zęby krajowe i cudzoziemskie wyrazy, rozmaitego pochodzenia, lecz przeważnie bakińsko-rosyjskie, tureckie, perskie, gruzińskie i zgoła portowe. Na szczęście dopomożono mu do zmiany kierunku. Podtrzymany przez życzliwych, ruszył w ślad za Hipolitem Wielosławskim.
 Był już ranek, kiedy się ocknął w jakimś pokoju. Hipolit chrapał tak straszliwie, że firanka w oknie drżała. Ksiądz Anastazy mył się w wielkiej misce, emaliowanej na niebiesko. Parskał, jak źrebiec, zlewał sobie głowę i znowu parskał. Wreszcie wytarł się do sucha i trzeźwym głosem zapytał:
 — Czaruś, jedziesz ze mną?
 — Dokąd?
 — Do Nawłoci.
 — Księże, a gdzie my jesteśmy?
 — W Odolanach, na pikniku. Na pikniku w Odolanach... — zaśpiewał zupełnie dobrze i głosem zgoła czystym.
 — No, to jadę!
 — W takim razie — wstawać! Dalej go! Raz-dwa! Ten Hipek zostanie tutaj. Pijanica, moskiewskie wy-

248