Strona:PL Stefan Żeromski - Przedwiośnie.djvu/268

 — Natychmiast! Rusz się! Karolina umiera!
 — Cóż to znowu?
 — Umiera! To złote dziecko! Pragnęła cię widzieć przed śmiercią. O to jedno błaga i błaga. Ruszaj, bo możemy jej nie zastać!
 Ksiądz Anastazy głośno, bezradnie zaszlochał. Cezary był tak oszołomiony, że wybiegł z pokoju bez czapki, razem z księdzem, nie myśląc o tem, co robi. Gdy się jeden przez drugiego przepychali we drzwiach i pędzili przez park, Cezary dopytywał się, nie mogąc tchu złapać:
 — Co się stało? Skąd? Co takiego?
 — Siebie się pytaj!
 — Co ksiądz pleciesz!
 — Siebie się pytaj! Słuchałem jej ostatniej spowiedzi. Rozumiesz? Milczę. Lecz ty — bij się w piersi!
 — Milcz-że ksiądz zupełnie!
 — Boże, bądź miłościw!...
 Na stopniach ganku stał Hipolit. Łamał ręce i tłukł głową o słup ganku. Właśnie w tej chwili wpadły przed ganek konie, gniada para cugowa, cała tak w pianach, że maści tych przepysznych koni nie było widać. Jędrek nie mógł powstrzymać koni, lecących wskok, co siły w kościach i mięśniach. Bryczka oparła się aż między drzewami parku. Wyskoczył z niej młody lekarz, chirurg z miasta. Nie witając się z nikim, w kapeluszu i paltocie, z pudełkiem narzędzi pod pachą pobiegł za Hipolitem przez sienie i pokoje. Za nimi dopiero szedł ksiądz i Cezary. Zdala, z trzeciego pokoju słychać było jęki rozpaczliwe, istny ryk Karoliny, wijącej się w boleściach. We drzwiach jej pokoju tło-

257