Strona:PL Stefan Żeromski - Przedwiośnie.djvu/269

czyły się ciotki, pani Wielosławska, służące, Maciejunio, Wojciunio, dwórki, żona ekonoma, baby fornali. Wszystko to bełkotało, biegało, coś przynosiło i wynosiło, radziło i płakało. Najtrzeźwiejszy był Maciejunio, który wciąż coś dźwigał i wszystkich uspokajał.
 Cezary jego pociągnął za ramię i spytał szeptem:
 — Co się stało?
 — Panienka zaniemogła.
 — Co jej jest?
 — Straszne boleści.
 — Żołądkowe?
 — Nie. To coś złego.
 Nachylił się do ucha Baryki i stanowczo wyszeptał:
 — To mi wygląda na otrucie.
 — Sama miałaby się otruć?
 — Tego nie wiem. Przyszła z ogrodu z krzykiem. I oto tak się wije już z godzinę czasu.
 — Otrucie nie mogłoby trwać godzinę czasu.
 — Nie wiem.
 Jakby na zawołanie wysunął się z pokoju lekarz. Rozejrzał się niecierpliwie po zebranych i niechętnie mruknął:
 — Zapóźno. Kto tu z państwa jest pan Baryka?
 — A co? — zapytał Cezary.
 — Proszę wejść. Chora wzywa.
 Cezary wszedł do pokoiku, gdzie nigdy jeszcze nie był. Uderzył go potworny wygląd twarzy Karoliny. Była cała szara, twarz miała jakby z ceraty z czarnemi dołami pod oczyma. Wszystka bez przerwy drgała. Jęknęła:

258