Strona:PL Stefan Żeromski - Przedwiośnie.djvu/271

dzieć, choć wiem wszystko. Sami wiecie, że nie mogę nic powiedzieć, com słyszał na spowiedzi. Tylko to jedno: módlcie się za nią gorąco, bo to nie jest samobójczyni. To jest ofiara.
 Ludzie prości padli zaraz na kolana tuż przy drzwiach pokoju Karoliny. Ksiądz upadł na twarz tuż przy łóżku i wśród płaczu głośno się modlił. Cezary stał w rogu izby. Patrzał na śniadą, prawie czarną twarz Karoliny. Śniło mu się, że już dawno takąsamą twarz widział, gdy wywoził trupy z Baku. Taksamo do niego jedna wołała, choć już jej słów słychać nie było. Ledwie ludzie skończyli szeptanie modlitwy, szmer ich, gwar, bełkot rozniósł się po całym domu. Z domu wytoczył się na dziedziniec, w gumna i na czworaki, do zabudowań we dworze i na wsi.
 — Cóż to się stało? Jakim sposobem? Dlaczego? Kto winien?
 Poczęto zbierać dane dla ustalenia historyi tego dnia. Ale to szło z trudem, gdyż Karolina zazwyczaj była wszędzie, wciąż się krzątała, wciąż biegła dokądś i zkądś szła z powrotem. Jakże tu było ustalić dokładnie dane? Maciejunio stwierdzał, iż on pierwszy usłyszał jej krzyk, wołanie o pomoc na ganku. Domyślał się przeto, że przyszła z ogrodu. Lecz w ogrodzie i w parku nikt jej nie widział, gdyż tam było o tej porze pusto. Poczęto śledzić krok za krokiem, minutę za minutą, gdzie Karolina tego dnia była: w oborach, w domu ekonoma, w czworakach, w domu rządcy, w kurniku, w chlewach. Poczęto ustalać ścisłą chronologię tych jej wypraw i stwierdzono, że po obiedzie, więc najpóźniej, była w mieszkaniu rządcy, pana Tu-

260