Strona:PL Stefan Żeromski - Przedwiośnie.djvu/295

zajście, jeżeli się z kim zmagasz, jeżeli na ciebie przypadła bieda ponad siły, nieszczęście głuche... Z kimkolwiek byłaby sprawa, o cokolwiek — stoję przy tobie! Słowo — i będę prał, jakbyś ty sam prał, swoją własną ręką! Chcesz sekundanta, chcesz zastępcy, chcesz alter-ego, chcesz pośrednika, — o cokolwiek sprawa — jestem!
 — Dziękuję ci, Hip! Ja przecie wiem o tobie. Ale ja nie mam sprawy.
 — Kto cię uderzył przez twarz?
 — Gałęź w parku.
 — Nie chcesz mnie?
 — Nie.
 — Rozumiem. Już więcej ci się nie będę nastręczał ze swą figurą.
 — Hipolit, braciszku! Zostaw mię.
 — Już między nami, znaczy, niema tamtego, co było w rowach.
 — Powiem ci tylko jedno: tam w rowach nie było pięknych kobiet. O więcej się nie dopytuj. Dośpiewaj sobie resztę, bo nic ci więcej powiedzieć nie mogę. To sekret.
 — Sekret, o którym przez cały dzisiejszy dzień wszystkie wróble na wszystkich dachach ćwierkały.
 — Doprawdy?
 — A cóż ty myślisz! Chcę stanąć przy tobie, chcę cię zasłonić i walić na prawo i lewo... Co tylko każesz... A ty z pompą: sekret!
 — Mam do ciebie jednę wielką prośbę.
 — Wszystko!
 — Pozwól mi pojechać na tydzień, na dwa ty-

284