Strona:PL Stefan Żeromski - Przedwiośnie.djvu/387

 — Czy znowu będziesz może bił mię batem po twarzy? — zapytała cicho.
 — Nie! — jęknął. — Nigdy! Tak wtedy byłem nieszczęśliwy... Dziękuję ci, żeś chciała zobaczyć się ze mną.
 — Dlaczegoś stamtąd wyjechał?
 — Poszłaś za mąż za Barwickiego.
 — To niema nic do rzeczy.
 Zachichotał jak głupiec.
 — Czy on jest tutaj, w Warszawie?
 — Jest.
 — To pewnie nas śledzi.
 — Boisz się, Czaruś?
 — Boję się. Ja już złożyłem dowody, jak go się boję. O, ja się go boję! Chciałbym go dostać w ręce. Czy wiesz? Gotów byłbym rozpętać rewolucyę, żeby go dostać w swe ręce.
 — Dobra to będzie i rewolucya, której celem będzie Barwicki we własnej osobie. Czy i mnie także chcesz dostać i torturować, jak jego?
 — Ciebie... Ciebie — nie. Ciebie jednę kocham na ziemi. Ciebie kocham do szaleństwa. Nie umiem powiedzieć inaczej i mówię jak w teatrze, albo w romansie: »do szaleństwa«. Ty jesteś — Laura.
 — A przecie jeszcze się na mnie gniewasz?
 — Czy się gniewam?... Nigdy nie będziemy razem! Zawsze tamten człowiek będzie z tobą! Powiedz, czy to nie jest rozpacz!
 — Nie myśl o tem.
 — A o czemże to ja mam myśleć? Czy nie wiesz czasem, o czem ja mam myśleć?

376