Strona:PL Stefan Żeromski - Rozdziobią nas kruki, wrony.djvu/035

 Skoro zostałem odziany zupełnie według formy, udałem się do kancelaryi naszej roty w celu załatwienia kilku drobnych formalności. Pokoik kancelaryjny rozdziela na dwie połowy niska balustrada. Z tamtej strony prezyduje przy stoliku chudy i żółty scriba, żydek, jeżeli mnie oko nie myli — z tej oczekują interesanci. Owego południa drzemał tam na ławce pod oknem sam jeden, zgarbiony niedbale, zgrzybiały starzec w mundurze podoficera. Lewy rękaw jego munduru cały prawie pokryty był naszywkami, na znak ogromnej ilości lat, wysłużonych w wojsku. Starzec brodę miał białą, szeroką, w kształcie łopaty, à la car. Począł mi się przyglądać czerwonemi ślepawemi oczyma i aż żółte zęby wyszczerzył z ciekawości. Oddałem mu należne uszanowanie i stanąłem przy drzwiach. Dostrzegłszy naszywki ochotnika na moich epoletach, oddał mi grzecznie pozdrowienie wojskowe i wciąż pokaszliwał, nie wiedząc, od czego zacząć rozmowę.
 — Wy ochotnik? — zagadnął mnie wreszcie.
 — Nie inaczej, panie podoficerze — odpowiedziałem, salutując.
 — A do jakiej roty zaliczyli — a?
 — Do czwartej, panie podoficerze.
 — Czeremisowa rota — a?
 — Nie inaczej...
 — A do którego wzwodu?
 — Do trzeciego, panie podoficerze.
 — A do którego oddziału?
 — Do pierwszego, panie podoficerze.
 — Dziwi mnie bardzo, panie ochotniku — rzekł łaskawie stary wojak, widocznie zadowolony z mojej