Strona:PL Stefan Żeromski - Rozdziobią nas kruki, wrony.djvu/070

pani? — rzekłem ze spokojem, gdyśmy się zatrzymali podczas pierwszej figury.
 — Na szczęście jeszcze nie jest.
 — Jeszcze i na szczęście?
 — Tak.
 — Nie rozumiem, jak można łączyć te dwa pojęcia.
 — Bo pan może nie wie jeszcze, co to jest «mus».
 — Nie mogę tego wiedzieć, bo takiego «musu» na ziemi nie ma.
 — Jestem najstarszą w rodzinie — mówiła, jakby w celu obalenia mojego paradoksu — jest nas w domu ośmioro, ojciec ma bardzo małą pensyę.
 — To i cóż z tego?
 Spojrzała na mnie z łagodnością i jakąś żałosną ironią.
 — Cóż z tego? — powtórzyła, jak echo.
 — Sądziłbym, że lepiej jest nie wychodzić za mąż wcale, niż iść tak, «z musu».
 — I za policyanta, panie... — powiedziała tak cicho, że ledwie dosłyszałem.
 — Izmaiłow nie jest policyantem...
 — Ale nim będzie.
 Nadeszła nasza kolej i zaczęliśmy tańczyć. Podczas następnych figur zamieniliśmy jeszcze kilka zdań. Pamiętam, że powiedziałem:
 — Czy panią zmuszają rodzice?
 — Nie mówmy o tem, proszę pana.
 — Niech pani lepiej opuści dom i pracuje na swoje utrzymanie!... — powiedziałem jeszcze jako filozof i zwolennik równouprawnienia. Szczerze mówiąc, głu-