Strona:PL Stefan Żeromski - Rozdziobią nas kruki, wrony.djvu/106

 Gdy nauczając mnie, jaką to narzeczona być powinna, pochyliła się, usta nasze po długiej pogoni i ucieczce spotkały się przypadkowo i nieumyślnie.
 Z wesołym uśmiechem mówiła do mnie po upływie chwili:
 — Dlaczego stara się pan mnie bałamucić?
 — Nie mam żadnych danych do starania się o coś podobnego. Robię to tylko, co robią bezwiednie wszyscy zakochani do szaleństwa.
 — Ile też razy w życiu powtarzał pan ten frazes?
 — Pierwszy raz wymawiam go, aby dać świadectwo prawdzie.
 — A panna Zapaskiewicz?
 — Nie znam ani jednej panny Zapaskiewicz.
 — Ach, panie, panie! Ciekawam wyrazu twarzy mojego narzeczonego, gdyby przypadkiem widział to wszystko.
 — To znaczy: idź już brunecie do koszar?
 — Niech mnie pan nie gniewa! Muszę przecież myśleć o tem, co zrobić, gdyby ojciec powrócił z objazdu i zobaczył przez okno taką oto scenę.
 — Cóżby pani zrobiła?
 — To moja tajemnica. Ale czem ja jestem dla pana w takim razie?
 — W jakim razie?
 — Pan wcale nie wie, zupełnie nie wie, co się tu wyrabiało przed chwilą?
 — Wiem tylko, co się tu będzie wyrabiało za chwilę, gdy usłyszę, że nikt nie nadjeżdża...
 — Boże, Boże! Czem ja dla pana jestem?
 — Jakto, czem? No, rozumie się, że aniołem.