Strona:PL Stefan Żeromski - Rozdziobią nas kruki, wrony.djvu/134

 Dwunastoletni pędrak zbliżył się do dziadka, który wskazywał na mnie palcem i mówił:
 — Pietrek — widzisz go? — Sołdat...
 — Yhy...
 — Moskal.
 — Ale Moskal! Po polsku gada.
 — Po polsku gada, podlec, a po moskiewsku myśli.
 — Ij — stulcie gębę!
 Stary wykrzywiał się zabawnie i chichotał.
 — Pietruś — twój ojciec w jakiem wojsku służył?
 — Niby nie wiecie? — W moskiewskiem.
 — A twój stryjek?
 — No! w moskiewskiem.
 — A dziadek, niby mój ojciec?
 — Dziadek! To się pradziadek nazywa. Pradziadek w polskiem.
 — A ty w polskiem będziesz służył?
 — W polskiem.
 — Chi, chi, chi... A i będziesz źgał Moskalów!
 — Będę!
 — Jezusieńku! Za co?
 — A bo to ony tatusia nie zeprały kijamy?
 — Chi, chi, chi...
 — Nie boicie się uczyć malca takich rzeczy? — zapytałem. — Wygada się przed złym człowiekiem i biedę wam na kark sprowadzi.
 — Jabym się ta i bał, ale kiedy mi się już i nie chce strachem se głowy zaprzątać na starość. Jużciż ostrożność — pierwsza rzecz, ale ta i mój wnuczek nie kukułka. Wie on dobrze, co do kogo gadać — nie bójcie się.