Strona:PL Stefan Żeromski - Rozdziobią nas kruki, wrony.djvu/161

 Ostatni bodaj wyszedłem z sali balowej... Piłem cokolwiek za wiele wina w przeróżnych białych mazurach, dużo tańczyłem i zbyt długo, patrzyłem w oczy panny Jadwigi, — to też pusty i zimny korytarz, na którym w stosie futer usiłowałem odnaleźć moją znaną w świecie literackim algierkę, zwężał mi się w oczach i rozszerzał znowu, chwilami nawet zapadał poprostu w ziemię wraz z futrami, wieszadłami i chłopcem kredensowym, pomagającym mi zachować bez szwanku godność literacką usque ad finem...
 — Zaprowadź mnie, uważasz kawalerze, do jakiegokolwiek pokoju, potrzebuję bowiem...
 — Ale... pokoju? Pokoje wszystkie pozajmowane. Pani powiedziała, że pan będzie spał u Rzepy, w gorzelni.
 — U Rzepy? — zawołałem z nagłym entuzyazmem — w gorzelni? Co za Rzepa w gorzelni? Kpisz, czy o drogę pytasz!...
 — Ni! Pani pada... u Rzepy, u pana kasyera u Rzepkowskiego... ja i mówię.
 — Eh bien... do Rzepy... kasyera, pana Rzepkowskiego... gorzelni...
 Ubrałem się, włożyłem należycie kalosze i ruszyłem, poprzedzany przez chłopca.