Strona:PL Stefan Żeromski - Rozdziobią nas kruki, wrony.djvu/163

koma chustami, w wielkich butach niebywałego kształtu, jakby pochodzących z epoki mieszkań nawodnych, z wiadrami, pełnemi wody w ręku — o mały włos nie obaliła mię na ziemię... Ukłonił mi się przyjacielsko jakiś żydek...
 — O, tu, na piętro — wskazał drogę lokajczyk.
 Weszliśmy po drabinie z desek, nadgniłej, okrytej grubą warstwą błota na pierwsze piętro, minęli jakąś sionkę, schodki, znowu sionkę. Znalazłem się wreszcie przed małemi drzwiczkami.
 Chłopak zastukał.
 — Kto i czego? — zapytano z wewnątrz.
 — Ze dwora... — zapiszczał chłopiec, uśmiechając się tajemniczo.
 — Właź!...
 Chłopak otwarł drzwi i kiwnął zachęcająco na mnie. Stanąłem w progu jakiejś ciemnej nory, podobnej do framugi. Izbę tę oświetlało zakurzone okno, przepuszczające nieco światła, przy którem stał, plecami do drzwi odwrócony, niski i zgarbiony człowieczek i przeważał na szalkach aptekarskich jakiś biały proszek.
 — Czego? pytam! — mruknął gniewnie, nie odwracając się.
 — Pani powiedziała, że się tu prześpi ten pan...
 Stary spojrzał na mnie przez ramię i, nie odwróciwszy się, ważył swe medykamenty w dalszym ciągu. Nastała chwila milczenia, tajemnicą brzemienna...
 — Sto djabłów zjadłeś z przesypianiem się twojem!... Gdzie? jak? — zawołał niespodziewanie.
 — We dworze miejsca niema... pani mówi...