Strona:PL Stefan Żeromski - Rozdziobią nas kruki, wrony.djvu/169

O nic nie idzie, ani wam, ani mnie... o nic nie idzie!... Psia-krew!
 Spojrzał na mnie piorunującym wzrokiem, rozebrał się szybko, rzucił na swe łoże i obrócił w moją stronę tą częścią ciała, której nazwa żadną miarą zamieszczoną być nie może w opowiadaniu, przeznaczonym do druku. Postanowiłem obrazić się na tego impertynenta; on sapał i ja sapałem także. Słabo tlejąca lampka, pozostawiona na stole, kopciła niemiłosiernie, w gorzelni ruch ustał, ucichło wszystko.
 Aptekarz wkrótce zaczął chrapać; ja już zasnąć nie mogłem.
 Około północy posłyszałem w sionce stąpanie i pokaszliwanie. Ktoś obmacywał rękami drzwi szukając klamki; znalazł ją i stanął w progu.
 Był to wyrostek wiejski, lat ośmnastu, w kożuchu baranim. Rozglądał się przez chwilę po pokoju zdjąwszy czapkę i odgarnąwszy pięścią włosy z czoła; potem uderzył czapką w ziemię, oddając ukłon niewiadomo komu i rzekł:
 — Pochwalony Jezus... Dochtór w domu?
 Rzepa przebudził się natychmiast.
 — No? — zapytał, siadając na swem łożu.
 — Ja z Mysłowa, wielmożny...
 — A co tam?
 — Od Jacka Zielińskiego.
 — Nie lepiej mu?
 — Nie.
 — Kolka go sparła?
 — Sparła.
 — Nie gada?