Strona:PL Stefan Żeromski - Rozdziobią nas kruki, wrony.djvu/249

lił furmana w ciemię. Niespodziewane uderzenie zepchnęło Józefa z siedzenia i o mało nie strąciło na głowę pod koła. Oparł się jednak szczęśliwie rękami na orczykach i wydźwignął. Wówczas Ulewicz począł wściekle bić go kułakami w plecy, w kark, w głowę. Sparł się kolanem na przedniem siedzeniu i chwycił go za gardło. Paznogcie wbiły się w szyję chłopa, jak szpony. Józef, odzyskawszy równowagę, szarpnął się raz, drugi i wyrwał z rąk Kuby, ale obadwaj zlecieli z wózka na ziemię. Konie przestraszone skoczyły na bok i obaliły wózek na pryzmę kamieni.
 Furman zerwał się pierwszy i uchwycił zaraz Ulewicza za ręce.
 — A i cóż ty, panie, ogłupiałeś, czy co u Boga Ojca? Widzicież wy, moi ludzie!
 — Puść... — szepnął Kuba.
 — A i czegóż ty chcesz, panie!
 — Daj pokój.
 Józef puścił ręce Ulewicza, odsunął się i zaczął otrząsać z błota ubranie, podnosić wózek, porządkować splątaną uprząż. Młody człowiek siedział na pryzmie kamieni i osłupiałym wzrokiem patrzał na białą linię gościńca już przebytego, która widniała na pewnej przestrzeni. Tak upłynął spory przeciąg czasu.
 — My pojedziemy dalej, czy nazad? — spytał Józef.
 — Dalej, bracie.
 — No to niech pan siada.
 Ulewicz zajął miejsce na bryczce.
 — Panu się wydawało, żem ja zełgał...
 — Daj pokój... siadaj... — rzekł Kuba oschle.