Strona:PL Stefan Żeromski - Syzyfowe prace.djvu/069

 — Sam ojciec nie ma wyobrażenia o udareniach, a będzie tu mnie uczył! — wrzeszczał piskliwie i z zajadłością nadzwyczajną głos dziecięcy.
 — Ja ci się nie pytam, cembale, o to, czy ja utniem udarenia, czy nie, tylko ci każę czytać... — odpowiadał głos gruby.
 — No, to ja ojcu mówię, że ojciec nie umie! Golić brody ojciec umie, strzyc kłaki to samo, ale co do czytania, to tam już nie ojca głowa.
 — Widzieliście wy, moi ludzie... — biadał głos gruby. — Jeszcze to to do sztuby nie weszło, a już jaki rezon. A cóż to będzie potem? Ojcem swym, rodzicem gardzisz?
 — E!... daj mi tam ojciec święty pokój!... Pan inaczej kazał czytać, i cała rzecz.
 — Ale tu pana niema, rozumiesz ty to? Jutro, albo pojutrze wezmą cię na spytki i pójdziesz na grzyby, jak nie będziesz czytał, bo zapomnisz na amen.
 — A zaraz, na grzyby... — mruknął głos dziecięcy.
 Marcinek, stojąc w oknie, szeptał oklepane terminy gramatyczne, które umiał, niedość powiedzieć, jak pacierz, bo na wyrywki, jak tabliczkę mnożenia, — i spoglądał apatycznie na dziedziniec.
 Rozmowa w sąsiednim numerze mało go interesowała, natomiast uderzało go to, co widział obok mieszkania stróża.
 Stał tam izraelita, odziany w surdut długi, ale nie sięgający do kostek, i zupełnie czysty. Trzymał w ustach białą kościaną rączkę laski i słuchał tego, co mu żywo rozpowiadał numerowy. Kiedy niekiedy