Strona:PL Stefan Żeromski - Syzyfowe prace.djvu/199

 Młody człowiek spojrzał na niego z za swych okularów i mruknął:
 — Poczekaj, poczekaj, nic pilnego!...
 Następnie zaczął przewracać stosy swych książek i papierów. Czynił to bez ładu i porządku, ciskając tomy na prawo i lewo. Jędrek miał się na baczności i pilnie zważał na każdy ruch pedagoga, przekonany, że ten lada moment wyrwie z dziury jakieś niewidzialne i niesłychane narzędzie męki. Wzrok jego spoczywał w przelocie na klamce, szybach okna i oszklonego wejścia, za którem mieścił się balkonik. Tymczasem Kawka wyciągnął z głębi swych zbiorów duży atlas zoologiczny, pełen kolorowanych figur zwierząt, i położył go przed chłopakiem na stole, mówiąc:
 — Weź i obejrzyj sobie te obrazki.
 Jędrek ani myślał patrzeć, gdyż wydało mu się, że posiadł sekret belfra.
 — Jabym się, — rozumował, — zabawiał obrazikami, a onby mię, para, z tyłu w łeb tak ćwieknął, żebym ani tchnął...
 Belfer tymczasem defilował już po izbie, trzymając papierosa w ustach, książkę w ręku i półgłosem mrucząc na pamięć słowa i frazesy angielskie, które mu tego dnia do nauki wypadły.
 Znowu minął kwadrans czasu.
 — Jak tam prosięta w ziemniaki dworskie wlezą, żeby na mnie zaś nie było, bo ja tu nic nie krzyw! — nagle wrzasnął mały więzień.
 — Prosięta... a tak... No to niech będzie na mnie.
 — A tak, to tak... — rzekł urwis obojętnie i z rezygnacją począł patrzeć na okno, później na piec, na