Strona:PL Stefan Żeromski - Syzyfowe prace.djvu/208

 — Wijo-a-ocha... Wijo-a-ocha!...
 Od chwili, gdy Jędrek siadł na wozie, nie spuszczał z niego oczu i nawet okrzyku swego zapomniał. Gdy się już napatrzył do woli, rzekł:
 — A skądże to pan?
 — Taki ja pan, jak i wy, gospodarzu... — powiedział Radek.
 Chłop zamilkł i znowu się przyglądał. Dopiero po upływie długiej chwili mruknął sceptycznie:
 — Niby, jak ja?
 — E, wiecie co, pójdę ja lepiej... — rzekł nagle uczeń. — Szkapy wasze nie najbogatsze, ledwo idą, a mnie pilno. Oddajcież mi te dwadzieścia groszy...
 — Dwadzieścia groszy? Niby one, co mi je pan dał?
 — A no jakież?
 — Ij, gdzież jabym ta piéniądze panu oddawał... — rzekł chłop, wywijając batem i patrząc na ogony swych szkapiąt.
 — A no i jakże, przeciem nie siedział na waszym wozie pacierza...
 — A cóż mi ta z tego? Jechać to jechać, a gdzież jabym ta pieniądze oddawał...
 — Dajcież te pieniądze, żeby między nami nie było znowu czego!...
 — Między nami niby?
 — No!
 — Wijo-a-ocha!... — rzekł chłopowina z takim spokojem, jakby Radka wcale przy nim nie było.
 Łzy zakręciły się w oczach wędrującego chłopca. Źle mu si wiodło w tej drodze. Nie rzekł już słowa