Strona:PL Stefan Żeromski - Syzyfowe prace.djvu/210

 — Tam jednego...
 — Co za jednego... tam?
 — Włościanina.
 — Proszę... włościanina. A dokądże to tak walisz samopas, kochanku?
 — Do Klerykowa.
 — Fiu — fiu. A pocóż to?
 — Do szkół, proszę wielmożnego pana.
 — Cóż, u licha! Ojciec na szkoły dla ciebie ma, a na furmankę nie ma? Konie trzymają ojciec?
 — Nie.
 — Więc skądże, do djabła, bierze na szkoły, jeśli nawet koni...
 — Mój ojciec służy we dworze... — powiedział Radek z rumieńcem na twarzy.
 — Za karbowego, czy jak?
 Młodzieniec wahał się przez chwilę, pragnąc z całej siły skłamać i potwierdzić, ale przemógł się wreszcie i wyznał:
 — Nie, za rataja.
 — Patrzcie państwo! Już teraz rataje kształcą swe potomstwo w Klerykowie. A do którejże to klasy walisz w tylim tornistrze, mój filozofie?
 — Do piątej, proszę wielmożnego pana.
 — Do piątej? No, proszę... Jakże to sobie radę dajesz w tym Klerykowie, skoro tak rzeczy stoją?
 — W Pyrzogłowach dawałem korepetycje.
 — W Pyrzogłowach? Ja się pytam o Kleryków
 — Nie znam Klerykowa, wielmożny panie.
 — To ty dopiero pierwszy raz?
 — Pierwszy.