Strona:PL Stefan Żeromski - Syzyfowe prace.djvu/214

 — Bardzo to jest pięknie z twojej strony, że się garniesz do nauki, bardzo to pochlebnie... Czy masz tu znajomych albo krewnych?
 — Nie mam proszę łaski pana.
 — A czy jesteś przynajmniej pewny, że w klasie piątej będzie miejsce dla ciebie?
 — Mam patent...
 — Hm... ja poszukuję niedrogiego korepetytora do syna. Gdybyś wszedł do gimnazjum, to kto wie... możebyś znalazł u mnie stół, stancję, światło, pranie, opał i wszelkie wygody.
 Po grzbiecie Radka prześliznął się mrożący dreszcz, a w duszy jego zadrżał i skonał jak gdyby czyjś krzyk: o Boże, Boże!...
 — Władzio przeszedł do klasy pierwszej... — rzekła dama tonem wyniosłym i melancholijnym.
 — Jest to chłopiec w całem znaczeniu tego wyrazu zdolny, ale z łaciną nie da sobie rady.
 — Tak, z łaciną nie da sobie rady... — powtórzył Jędrek z głębokiem przeświadczeniem.
 — A więc zgadzasz się kawaler? — zapytał nagle szlachcic przyjezdny, kładąc na tornistrze Radka potężną prawicę.
 — Zgadzam się, proszę wielmożnego pana, a jakże, zgadzam się...
 — Może mi pana zarekomendujesz, Alfonsie? — wycedziła tymczasem dama do Radkowego protektora.
 — A prawda. Nie wiem nawet, jak się nazywasz...
 — Nazywam się Andrzej Radek.
 Chłopiec i dziewczynka mrugnęli znacząco i trącili się łokciami.