Strona:PL Stefan Żeromski - Syzyfowe prace.djvu/264

Klerykowa nic nie znali. Uprzejmą grzeczność jego poczytywano za wyniosłość i arystokratyzm, ironiczne milczenie, gdy uczeni slawiści roztaczali w czasie pauz swe wiadomości, — za nieuctwo w tym kierunku wiedzy człowieczej.
 Pewne trudności miał Sieger z uczęszczaniem na lekcje języka polskiego. Zrazu władza wzbraniała mu wstępu na wykłady prof. Sztettera i dopiero po upływie miesiąca dała swe zezwolenie.
 Tego dnia lekcja języka »miejscowego« była ostatnią z rzędu, a więc przypadła między godziną drugą a trzecią. Sztetter wszedł do klasy, jak zwykle, z wyrazem niechęci na twarzy, zasiadł i wnet wymienił czyjeś nazwisko, prosząc o tłumaczenie z języka polskiego na rosyjskie wiersza Czajkowskiego p. t. »Pająk«.
 Ten, kogo spotkał los tak nudny, pragnąć wykręcić się, zaczął gadać (rozumie się po rosyjsku):
 — Panie profesorze, mamy nowego ucznia.
 — Nowy kolega, z Warszawy uczeń... — błaznowali inni.
 — Nowy uczeń? — spytał Sztetter ze zdziwieniem. — Gdzie, jaki uczeń?
 Sieger wstał ze swego miejsca i skłonił się nauczycielowi.
 — A... — mruknął Sztetter, — Wasza familja?
 — Zygier — rzekł nowy uczeń.
 Nauczyciel zaczął szukać tej familii w spisie abecadłowym pod literą Z — i nie znalazł.
 — Mówisz pan...
 — Tak. W papierach i w metryce stało — Sieger, jak pisał się mój dziad i ojciec, dlatego prawdopodobnie