Strona:PL Stefan Żeromski - Syzyfowe prace.djvu/303

dolnej wargi. Dopiero po upływie pewnego czasu nagle krzyknął:
 — Ba, cóż mi gadacie? Przecie to jest ten smarkaty Borowicz, Marcinek Borowicz, co tu mieszkał!
 — To pan radca teraz mię dopiero poznaje?... — zaśmiał się przyszły student.
 — Ale bo z waćpana tyli koń wyrósł, że ani sposobu! Patrzcież się państwo!... Czemuż to znowu mundur zdjąłeś i latasz w cywilnej szacie?
 — Albo to nie czas, panie radco? Skończyłem gimnazjum.
 — O, jak mi Bóg miły! — zakrzyknął staruszek. — Gimnazjum skończył! No i cóż teraz — do ojca na wieś walisz?
 — Ale gdzież tam — jadę do Warszawy...
 — A ty tam poco?
 — No, na uniwersytet.
 — Jest! Znowu na uniwersytet... Co ci po tem, wal na wieś, zajmij się interesami starego!...
 — Nie, ja pojadę do Warszawy.
 Radca odął bezzębne usta, wytrzeszczył oczy i ruszył w swój pochód z kąta w kąt stancyjki. W czasie tej rozmowy z za portjery ukazała się panna Konstancja. Borowicz wyciągnął do niej rękę z serdecznym uściskiem. Pannisko, zestarzałe już zupełnie, szepnęło swoje: — a, powinszować!... — i zasiadło w kącie izby do roboty na drutach. Od czasu do czasu panna Konstancja rzucała okiem na barczystą postać Marcina z wyrazem wielkiego smutku. Wszystko na ziemi krzewiło się, mężniało, szło dokądś z furją w życie, oprócz niej, oprócz niej jednej, co wrosła