Strona:PL Stefan Żeromski - Syzyfowe prace.djvu/304

w swe miejsce niby drzewo próchniejące. Z sąsiedniego pokoju wysunął się młody Przepiórkowski, łysy już, jak kolano, przywitał się z Marcinem i siadł w drugim kąciku. Stara Przepiórzyca, zarządziwszy, jakie imbryki mają być przystawione, wróciła do pokoju i rzekła:
 — O nas to już wiesz pewno, Marcinek?
 — Cóż ja mam wiedzieć?
 — No, jakto? Że nam stancję zamknęli?
 — Pierwsze słyszę!
 — Tak, tak! Kriestoobriadnikow wezwał mię do siebie przed dwoma tygodniami i zapowiedział, żebym sobie kosztów oszczędziła, bo on nam stancji trzymać nie da, niby katoliczkom. Od tego, podał, będą specjalne moskiewki, a następnie jakieś tam internaty.
 — Czy podobna? — rzekł Marcin, szczerze zmartwiony.
 — Już my nawet sprzedali, co się dało: stoły, krzesła, lampy. Szukamy mniejszego lokalu, bo pocóż nam taka buda?
 Staruszka otarła łzę bezwiednym ruchem, jakby spędzała muchę.
 — Internaty... przednia to jest myśl... — rzekł Somonowicz. — Środek do zaprowadzenia wzorowej karności, należytego rygoru, ale...
 — I moskwicyzmu... — rzekł Marcin.
 — Co mówisz, filozofie? Moskwicyzmu? Jaki już rezon, a co, a co? — wołał, spoglądając kolejno na panią Przepiórkowską, na jej syna i córkę.
 — Ależ tak, moskwicyzmu... — mówił Borowicz