Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 02 - Zamieć.djvu/031

wych zapytań, przysunął gościowi fotel, tak miękki, że w nim było żyć nie umierać, sam osiadł za swem biurem na czemś w rodzaju rzeźbionego tronu i, nachylając się porozumiewawczo, z przymrużeniem oka pytał:
 — Kotyzacyjka? Nieprawdaż? „Pomoc“, „Biuro“, biblioteka, czy owo zgoła odbudowanie ojczyzny?
 — Ani jedno, ani drugie, trzecie, ani nawet nie czwarte...
 — Pojmuję. Nie od dziś znamy się i wspieramy. Powiedzmy sobie, żeby oryentacyę ułatwić, we dwu słowach, — ile?
 Pozwoli pan, że mu zajmę chwilę czasu. Nie przychodzę w interesie żadnej z tutejszych instytucyi, ani po składkę na odbudowanie ojczyzny.
 Inżynier najzupełniej konspiracyjnie odetchnął. Na znak uwagi zsunął swe czarne brwi, gdy Nienaski mówił:
 — Chciałbym zasięgnąć od pana rady w kwestyi czysto osobistej.
 — Jestem wszystek, jak tu stoję, do dyspozycyi. Dla pana — wszystko!
 — Poszukiwałem tu dawniej zajęcia i zarobków dla innych. Teraz szukam miejsca dla siebie.
 — Nosił wilk owce, ponieśli i wilka... Posady?
 — Zapewne, ale zyskownej.
 — Myśl godziwa. „Posady zyskownej“... w Paryżu? — podkreślił pytanie nie bez ukrytej ironii.
 — Niekoniecznie. Raczej gdzie daleko. Naprzykład — w koloniach, nad Kongo, w okolicy je-