Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 02 - Zamieć.djvu/094

 — Myśli pan — ciągnęła ze wzburzeniem — że nie wiem, co pan wyrabiał w tej mieścinie, w tej Posusze?
 — A co?
 — Myśli pan, że nie wiem — drwiła słowem, brzmieniem głosu i gestami.
 — Dobrze, ale skąd pani o tem wie?
 — Skąd wiem, to wiem!
 — Że też to te niewiasty nic nie mogą utaić!
 — Nie osiągnął pan w tym wypadku tryumfu, więc wszystko jedno.
 — Tak, w tym wypadku przepadłem z kretesem... — śmiał się do rozpuku.
 — Miałam być tutaj jedna z szeregu! Co mi pan mówił w Warszawie, co pan wypisywał, a co potem!
 — No, co potem?
 — Pisała mi o panu Saba, mówiła mi Lenta. Z początku nie wierzyłam, ale mię przekonała rzeczywistość...
 — Jaka rzeczywistość?
 — Potem panu powiem. Bo pan przecie będzie u mnie bywał? To nieprawda, że pan znowu gdzieś tam jedzie...
 — Prawda! — krzyknął jej prosto w oczy. — Właśnie, że prawda! Nie chcę już więcej męczarni, pękania oczu od wypatrywań w ulicach, po teatrach, knajpach, żeby zobaczyć, żeby raz spojrzeć!
 Coś jakby światłość własna, wewnętrzna — podobnie, jak zorza prześwietla noc — natchnieniem szczęścia rozjaśniło jej twarz. Cóż to za uśmiech okazał się na jej ustach — i jakąś piękność rozpostarł