Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 02 - Zamieć.djvu/095

w rysach! Słuchała, co mówił, i jeszcze raz zasłuchiwała się w to samo, nurzając w dzikim wybuchu jego spowiedzi ten uśmiech wewnętrznego szczęścia.
 — Takam czegoś zmęczona... — rzekła. — Pójdę teraz do domu. Ale mnie pan zaraz jutro odwiedzi. Jutro, o czwartej. Dobrze?
 Nie mógł mówić. Od jej uśmiechu zatlił się w jego duszy uśmiech taki sam i poniósł radosną światłość do oczu, do ust.
 — Czegoś mi chłodno — mówiła. — Tu wilgoć. Już sobie pójdę.
 — Mogę panią odprowadzić?
 — Dobrze, ale dokąd?
 — Dokąd pani pozwoli.
 — Do Saint-Germain de Près, bo pan się zmęczy gdyby dalej.
 — Dobrze. A czy to pani chce wracać do siebie piechotą?
 Skinęła głową. Wstali i już pod zmrok szli w kierunku bramy. W zupełnem, zupełnem szczęściu... Nienaski mijał tę bramę — wązkie, ruchliwe chodniczki ulicy Vaugirard — zakręt ulicy Bonaparte, pochyłość na dół, wiodącą do placu świętego Sulpicyusza. Drzewa platanów, czarny, brzydki, ponury kształt kościoła — wszystko, co w tej minucie pod jego wzrok podpadło, zatapiało się w pamięć, jako forma szczęśliwości. Rozmowa toczyła się o niczem, banalna rozmowa, nakrywająca szczęście. Zwyczajne wyrazy, które mówili, były dla Ryszarda jak gdyby tony, zawierające wszechświat i wszystkie na nim przedmioty. Xenia wciąż uśmiechała się radośnie.