Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 02 - Zamieć.djvu/127

jakie „damy“ i do kogo pan chodzi. Niemało na pana straciłam! Za każdy postój musiałam tej Niemce stawiać kawę z brioche’ami. A jadła! Po dziesięć brioche’ów, jak nic na posiedzenie.
 — Co to za jedna?
 — A Niemka — i już. Uczy się tutaj haftować ornaty. Mieszkałyśmy w jednym hoteliku, poznałam się z nią i zaraz zgodziła się chodzić na stójkę pana pilnować.
 — No i cóż ciekawego wyśledziła?
 — A właśnie, że ona wyśledziła, bośmy się przypadkiem spotkali w Luxemburgu... — rzekła Xenia z wewnętrzną uciechą.
 — Ładny to był przypadek!
 — Może nie? Ja szłam sobie na spacer i pan to samo. No i spotkaliśmy się przypadkiem.
 — Dlaczegóż pani nie chciała od samego początku żebym ja tu przyszedł?
 — Bo nie! — mruknęła z niechęcią.
 — Adwokat był wtedy na placu...
 — Ech, z tym adwokatem! Z nim byłam ze trzy razy szukać pana. A małom się to nasiedziała przy szybie w tej „buvet’ce“, co tam jest na rogu pańskiej ulicy!
 — Gdzie, u Marras’a?
 — No, właśnie, u tego Marras’a! Tam się dopiero nasłuchałam różności! Schodzą się tam karawaniarze montparnascy, stare pijusy z fiakrów, apasze, handlujący gałganami z ulicy Boulard i jeszcze lepsi, różni niewiadomi. Co się do mnie naprzystawiali, żeby im powiedzieć, czego ja też tam wysiaduję i kogo tak