Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 02 - Zamieć.djvu/132

 — Ech! Obmierzły kaznodzieja. Co za styl!
 — Moja miłość większa jest, niż może być moja rozkosz, niż samo szczęście. Jedyna, najdroższa!
 — To jest święta prawda, jak teraz widzę, którą mi tutaj wykładał jeden obwieś, że najlepsi, „porządni“, to są i najgorsi. Il n’y a pas des pires que les hommes honnêtes... Tak powiedział.
 — Będziemy teraz rozmawiać o czem innem.
 — Mianowicie?
 — O ojcu.
 Natychmiast sposępniała, zrobiła się inna, nachmurzona i smutna.
 Nienaski mówił:
 — Proszę, niech mi pani szczerze wszystko opowie.
 — Mój ojciec siedzi teraz w więzieniu... — rzekła posłusznie.
 — Za co?
 — Wciągnęli go w oszukańcze interesy. Handlował tutaj wciąż temi biżuteryami. Jeden żyd ukradł brylanty, które ojciec razem z tym żydem wziął do sprzedania. Ten żyd uciekł do Ameryki, czy do Australii, a ojca osadzili w więzieniu.
 — Gdzież siedzi?
 — Aresztowali go w Saint-Malo, gdy już wsiadał na statek do Anglii. Teraz go tutaj przewieźli.
 — Pani widuje się z ojcem?
 — Widuję.
 — Czy broni go jaki adwokat?
 Xenia westchnęła z głębokim smutkiem.
 — Teraz już nie! Był ten...