Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 02 - Zamieć.djvu/133

 — Niech mi pani powie szczerą prawdę, co było z tym adwokatem?
 — No, było to, co mówiłam. Jużem panu mówiła i więcej nie będę ani słowa o tem!
 — Cóż to ma za związek ze sprawą ojca?
 — No, ma i basta! Nie będę o tem mówić!
 — Najmiemy teraz innego adwokata.
 Podniosła na niego oczy żywe i płomieniste, pełne ogni i szczerego uczucia. Spytała z serca:
 — Zrobiłby to pan dla mnie?
 — Wszystko zrobię!
 — Ale pan nie ma pieniędzy... — mówiła, wydymając wargi. — Dla zbawienia ludzkości, toby tam pan jeszcze znalazł w kieszeni parę franków, albo dał się ukrzyżować, ale żeby wybawić z biedy jednego człowieka... Skądże znowu? Jeszcze takiego, jak mój ojciec!
 — Zobaczymy.
 Siedziała w swym fotelu zamyślona. Gdy Nienaski, oparty o brzeg komina, patrzał w nią bez przerwy, zdawała się nie wiedzieć wcale o jego obecności. Jej stopa, wysunięta z pod sukni, była w ciągłym ruchu, a błysk łagodny lakierowanego bucika przykuwał do siebie oczy.
 Głuche jakieś uczucie ciemną barwą napełniło jej oczy. Latało wokół szczęście, było w tej izbie, jak wielobarwny motyl wiosny, i znowu dokądś pierzchnęło. Nie długo już bawił. Umówiwszy się, że o tej samej porze przyjdzie nazajutrz, wyszedł z pośpiechem.

---