Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 02 - Zamieć.djvu/138

 — I twórz to nowe twoje... marzycielskie... życie...
 — Jakto? Ja?!
 Starzec uśmiechnął się po raz ostatni z dumą, wyniośle:
 — Żebyś nie powiedział, że cię giełdziarz Ogrodyniec.. w pole wyprowadził i... oszukał...
 Nienaski trzymał w ręku ową wielką kopertę, niezdecydowany i wstrząśnięty do gruntu. Ogrodyniec rzekł po francusku do obecnych:
 — Wszyscy zaświadczyć mają, żem ja przytomnie i w pełni rozumu własną ręką dał testament memu krewniakowi, panu Nienaskiemu.
 Po chwili jeszcze raz westchnął i dorzucił:
 — Nie jemu, lecz przez jego ręce... mojej ojczyźnie...
 Młody sekretarz przechylił się poprzez metalową poręcz łóżka i zapytał chorego:
 — Mamy zaświadczyć wobec kogo?
 — Wobec sądu... — mruknął twardo.
 Po pewnej chwili zapytał znowu z niepokojem:
 — Czy nie przybył pan Czarnca?
 Usłyszawszy przeczącą odpowiedź, skierował oczy na młodego lokaja Witolda i rzekł do niego po polsku:
 — Ty masz obowiązek o tem samem, w razie potrzeby, zaświadczyć w kraju, iżem, zdrowy na umyśle, majątek mój przekazał panu Nienaskiemu. Pojedziesz tam z panem Nienaskim. Czy będziesz tak świadczył?
 — Będę... — rzekł tamten twardo i zimno.
 Nos chorego bezsilnie utknął w poduszkę i warga