Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 02 - Zamieć.djvu/146

 — Jakto? Dla siebie?
 — Skoro pani baronowa ich się wyrzeka...
 — Wyrzeka, wyrzeka... Myślę nad tem... Badam to... Jestem kobietą!
 — A nie! Już zapóźno! Przepraszam uprzejmie, ale już zapóźno. Akcyi tych już nie oddam. Jutro je kupię!
 — Co? Pan mi chce zabrać moje akcye? Jakto?
 — Ponieważ pani chciała sprzedać, ja je kupiłem.
 Dama wwiercała się weń przenikającemi oczyma. Zapewne dla odwrócenia od tej sprawy jego uwagi, spytała:
 — Kiedy pogrzeb tego człowieka?
 — Człowieka, to znaczy pana Ogrodyńca?
 — Ależ pytam pana o to?
 — Pojutrze, pani.
 — Gdzie?
 — Na cmentarzu Montparnasse. Pani baronowa weźmie udział w tym obrzędzie?
 — Och, nigdy! Nie znoszę wszelkich pogrzebów. Mowy, kadzidła, cylindry, zapach.
 — Śmierć jest sprawą równie naturalną, jak ślub, albo chrzciny.
 — Łaskawy panie!
 — Ośmielam się twierdzić, że umieramy wszyscy i to bez żadnego wyjątku.
 — I cóż z tego za wniosek? Gdy umrzemy, wówczas będzie czas na żółte kwiaty i widok karawanu. Aż nadto czasu! Przepraszam jednak, pan jesteś może jakiś wierzący? — spytała po włosku.
 — W co?