Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 02 - Zamieć.djvu/153

 — Jutro.
 — Ach, jak to dobrze! A do papuchy w sobotę — zgoda?
 — Zgoda.
 — Zły czegoś dzisiaj architekt.
 — Nie.
 — Przecie widzę. Roztrząsa na swych widłach moje grzechy.
 — Nie.
 — Powiem panu, com sobie kupiła, to się pan rozweseli. Bo już po prawdzie, taka byłam obdarta!
 — Niech pani powie.
 — A kiedy nie można. Gdyby nie ten przeklęty wstyd dziewiczy, tobym powiedziała. Różne rzeczy.
 — Tylko bez nieprzyzwoitych cytat!
 — Tu w tej szafie leżą?
 — Co „leżą“?
 — No, te kupione cytaty.
 — Nie nudzić mię! Takbym dziś gdzie poszła z tym bliźnim rodakiem!
 — A gdzie?
 — A bo to sensat poszedłby ze mną?
 — Jeszczeby też?
 — Mój złoty!
 — „Złoty“ — mówił ze łzami przemocą wstrzymanemi, ze łkaniem, zduszonem w gardle. — „Złoty“, nim się na nic zedrze.
 Zaczęła mu się przypatrywać, zlekka mrugając powiekami, coś kombinować, wspominać. Żywa jej pamięć i bystra inteligencya schwyciła te aluzye i odnalazła ich źródło.