Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 02 - Zamieć.djvu/158

 — Nie!
 Usiadła na fotelu i, poświstując, patrzała w komin
 — Czyż nie można w takiem mieście, jak Paryż, znaleźć sobie lepszego mieszkanka?
 — Gdzie mam to „mieszkanko“ w Paryżu „najmać“? — krzyknęła najzupełniej z warszawska. Tu mi jest dobrze, mam towarzystwo i jaką taką wesołość, to chciałby mię wpakować w jaki klasztor!
 — Ależ, nie!
 — To gdzie?
 — Czy ja wiem? Trzeba poszukać! Mało to pensyonatów!
 — „Pensyonatów“... — przedrzeźniała go z najgłębszą pogardą. — Z panienkami, z dziewczątkami, z aniołeczkami, co to ni be, ni me. Zbiją się te Anielki, Madzie, Joasie, Marynie w gromadkę, w rożku salonu i szepcą gołębiemi, zaróżowionemi dzióbkami o takich potwornych paskudach, że pan osiwiałby z przerażenia, gdyby pan to mógł słyszeć tak, jak ja słyszałam. Już — dziękuję. Ja lubię sama wszystko wiedzieć, poznać i na własne oczy zobaczyć. Nie potrzebuję, żeby mię byle kto oszukiwał.
 — Ale się pani stąd wyprowadzi!
 — Pan mi każe?
 — Nie każę, ale będę Xeniusię błagał, zaklinał, molestował...
 — Bez tej tam „Xeniusi“. Już za pan brat.
 — Chodźmy... — prosił.
 — Z panem się tam zabawi... — zdecydowała z wyniosłą odrazą, zabierając się jednakże do wyjścia.
 Było jeszcze za wcześnie na obiad, więc prze-