Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 02 - Zamieć.djvu/166

opiekunem jej na tym bruku, choć nie bardzo na to przystaje.
 Spojrzał w oczy biednemu ojcu i wzrokiem chciał powiedzieć jego boleści jakieś słowo uspokojenia. Stary pan coś z tego zrozumiał. Siadł na ławeczce obitej ceratą i przyciągnął córkę do siebie.
 — Co słychać u ciebie, dzieciątko? — pytał z czułością.
 — Wszystko jest nieźle.
 — Z czego żyjesz?
 — Robię, co się da.
 — A co?
 — Mieszkam u tej Neville...
 — Wiem. Ale co? To jakaś fotografka.
 — Z niej nie mam nic.
 Uśmiechnęła się i rzekła:
 — Próbowałam być u jednej modniary... Odnosiłam klijentkom pudła z kapeluszami i sukniami. Kilka razy dało się zarobić po parę franków, a franka na dzień zawsze jak najpewniej...
 Stary pan poprawił monokl. Dolna szczęka jego drgnęła, usta się półotwarty i jakby szczeknięcie z bólu kopniętego psa wydarło się z pomiędzy warg. Wpakował sobie drżącą pięść w gębę i kąsał ją zębami, żeby nie wydać głosu. Xenia coś do niego szeptała, a szeptała. Głośno mówiła:
 — Jedna mi poradziła, żeby odnieść hafty do amerykanów Mortonów, milionerów, czy miliarderów. Stali w hotelu Bristol na placu Vendome.
 — I cóż?