Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 02 - Zamieć.djvu/168

 — Jakie?
 — Będziemy szukać. Jestem budowniczym. Będę tu miał swe biuro. Panna Xenia znajdzie zajęcie w tem biurze.
 Xenia spojrzała na niego z wdzięcznością. Z uwagą słuchała tego, co mówił do jej ojca:
 — Proszę pana, chciałbym zająć się sprawą pańską. Chciałbym wziąć dobrego adwokata.
 — Panie! — szepnął więzień, — będę wdzięczny, będę wdzięczny nad wszelki wyraz!
 — Postaramy się, żeby wszystko wypadło dobrze. Przyjadę tutaj do pana z adwokatem, ale bez panny Xenii. Trzeba poznać całą sprawę do gruntu.
 Starzec otarł łzy i ożywił się. Zupełnie inny wyraz, chytry i niejako zalotny, ukazał się na jego twarzy.
 — Otóż to, — mówił, — męska rada! Najlepiej tak! Bez Xenii. Oczywiście, bo gdzież ona, panienka, — i te wszystkie afery! Miałem tutaj adwokata, Bormana, z alzatczyków.
 — Nazywał się Borman?
 — Tak. Ale szelma rzucił sprawę. Co prawda, nie było czem płacić. A któryż zechce za darmo?
 Spojrzał na Ryszarda wzrokiem pełnym bezdennej rozpaczy.
 — Teraz ja pokryję honoraryum — rzekł Nienaski. — Później porachujemy się...
 — Panie! — wzdychał więzień, biorąc za ręce to Xenię, to Ryszarda. — Głównie, żeby to nie był piła drewniana, który mię będzie sądował, jakbym był eskrokierem od urodzenia. Rzecz jest oczywista: Wieselman był agentem domów nowo-yorskich. Tu