Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 02 - Zamieć.djvu/212

 — Nie. Nie stoję jeszcze mocno, skoro pan chodzisz tutaj między ludźmi.
 — Między pańskimi ludźmi, między pańskimi „chłopcami“...
 — Wówczas dopiero stałbym mocno, gdyby praca, która tu wrzeć poczyna, wessała pańskie szyderstwo z niej, rozpuściła je w swym dorobku i przerobiła na element nowej swojej siły.
 — Pan zawsze lubisz „organizować“ pracę, oczywiście cudzą. Czynić z cudzej pracy element swojej siły.
 — A cóż mam na tej ziemi robić, jeśli nie organizować pracy?
 — Byłoby jeszcze bliższe zadanie.
 — Jakie? Zaraz je wykonam, jeżeli jest bliższe dobra.
 — Odziedziczone miliony giełdziarza — wszystko mi jedno jakim sposobem...
 — Radzę panu wierzyć, że godziwym!
 — Dla mnie dziedziczenie jest niegodziwością. Doskonale czarnego koloru nie można w moich oczach poczernić drugiem czernidłem. Otóż — odziedziczone miliony rozdać głodnym. Dopóki są na tej ziemi głodni, pańskie zachcianki patryotyczno-industryalne są zbrodnią, tem gorszą, że na niej świeci się blichtr jakiejś idei. Pan wolisz organizować ciężkie roboty tych nędzarzy, mustrować armię z nich złożoną do walki z „wrogami narodu“, to znaczy z nędzarzami z za rzeczki, — wreszcie obdarowywać ich ideami.
 — Nie będę dysputował. Przecie i pan obdarowu-