Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 02 - Zamieć.djvu/220

 — Tyle to aż czasu mieszkał tu Żłowski u państwa? — zapytał.
 — Sza! — krzyknęli obydwoje, jak na komendę.
 — No?
 — Sza! Niech Bóg zachowa! Nazwiska nie wolno z gęby wypuścić! Sza! Bo źle będzie!
 — Ze mną będzie źle, czy z wami, moi państwo?
 — Sza! — krzyczeli na niego, tupiąc nogami, jak dwoje waryatów.
 — No dobrze już, dobrze! Czego ode mnie chcecie? — spytał, zaczynając nudzić się tem wszystkiem.
 — Policz się pan ze swojem sumieniem! To tego trza! — wypaliła mu w oczy, plując na wsze strony przez zielone zęby, które sterczały w jej ustach!
 Nienaski odsunął się i pośpiesznie zapytał:
 — Czegóż chcecie?
 — Czego? A to tego...
 Naradzali się oczami. Po tej naradzie szewc rzekł z pompą:
 — Masz pan złożyć na partyę choć część tego majątku.
 — I to wam?
 — Nie nam, tylko na partyę!
 — A gdzież ta partya?
 Znowu się zaambarasowali. Pobiegli do kąta i zaczęli tam przyskakiwać do siebie, szeptać i ciskać jakieś wyrazy. Wrócili, gadając jedno przez drugie.
 — We czwartek wieczorem, tu, na tej samej ulicy, ale nad samą rzeką. Podwórze tam będzie tak, jakby tutaj. Dom murowany, ino stary. Na piętrze. Jedne