Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 02 - Zamieć.djvu/227

wraz z nią, w sklepie Walfisza. Targował się o cenę. Stanęło na kilkunastu tysiącach koron. Teraz, pokonany tym argumentem, zamilkł.
 — A te meble stylowe do pokoju jaśnie pani dziedziczki? — mruknął jeden z dwu najbliższych młokosów, mrugając porozumiewawczo na młodego suchotnika.
 — To samo przecie i ze mną szła rozmowa o styl tych cacek. Ale spamięta to jaśnie pan wszystkie gęby? — dorzucił tamten.
 — E, to drobiazgi! — wtrącił ironicznie ktoś z tyłu, ode drzwi! — Nie trzeba panu dziedzicowi robić przykrości, gdy raczył przyjść z wizytą.
 — W jaki to sposób chcecie się na mnie mścić za te moje zbrodnie? — pytał Ryszard już uspokojony.
 Z kąta podniósł się rudy jegomość w kapeluszu i, przeciągając się swobodnie, z ziewaniem podszedł do stołu.
 — Myśmy chcieli małej rzeczy... — mówił niedbale. — Pan dostałeś we Francyi wielki spadek. Tak, czy nie?
 — Dostałem.
 — Od obcego człowieka. Tak, czy nie?
 — No niby tak.
 — My nie wchodzimy w szczegóły, jak to tam było...
 — Bo to i lepiej dla was w każdym razie.
 — Ale się było wtedyk w Paryżu i różne się tam rzeczy słyszało.
 — Mówię, jak do ludzi uczciwych, nie jak do