Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 02 - Zamieć.djvu/232

 — Ja się pytam, — wtrącił tęgi mężczyzna z kanapy, — to nic z naszej propozycyi?
 — Z tego, żebym wam, ludziom niewiadomym, na łapę po prostu, a może na pohulankę, dawał pieniądze — nic! Na leczenie chorych dam, ale do ich kasy, lub honorarya lekarzom...
 — A za automobil? Za ten stargowany na ośmnaście tysięcy? Z jakich pieniędzy pójdzie to kupno?
 Nienaski umilkł zmiażdżony. Ktoś z pod okna zawołał:
 — No, jazda dalej, o tych „publicznych pieniądzach”!
 — Ze wszystkiem taka prawda, jak z tem. Kopalnie robotnikom daruje, a nie może darować części skarbu, co go nie zarobił, ino dostał...
 — Wyszachrował...
 — Burżuj zawsze ci twierdzi, że te pieniądze, co je z nas zdarł, to są jakieś narodowe albo publiczne.
 — Niemiec, czy Francuz, Żyd, czy Polak — zawsze to samo łgarstwo!
 — Czyje to były te pieniądze za automobil!
 Nienaski krzyknął:
 — Oddam te pieniądze z moich zarobków! Zarabiam, jako budowniczy! W sumieniu jestem czysty.
 — Zarabia, mójże pracownik!
 — Ręce ma zwalane krzywdą!
 — Na partyę tę ośmnaście tysięcy!
 — Oddawać, bo to skradzione!
 — Na partyę! — ryczeli wszyscy.
 — Dawać je na stół!
 — Żywo!