Strona:PL Stefan Żeromski - Walka z szatanem 02 - Zamieć.djvu/256

 Poeta się obraził, — z lekka zresztą. Ale wtedy spytała go z uprzedzającą, nizką pokorą:
 — Proszę pana, chciałam o jedną rzecz pana zapytać...
 — Słucham, pani.
 — Dlaczego pan nic nie robi?
 — Ja nic nie robię! Ależ, pani! któż pracuje, jeżeli nie ja?
 — A co pan robi?
 — Jestem... lirykiem... — rzekł z bolesną samokrytyką.
 — Ja się dziwię...
 — Czemu się pani dziwi?
 — Że pan jest taki, z temi pigułkami... pan na mnie sprawia wrażenie człowieka, który nic nie robi. Pan musi być bardzo lękliwego usposobienia. Ale może się mylę...
 Poeta patrzył w nią oczyma, w których malowała się bezdenna nienawiść. Wnet jednakże schował ten nastrój. Przybrał zwykły wyraz, wyraz zawrotnej melancholii. Xenia patrzyła na niego z pod oka i rzekła bardzo cicho:
 — Prawda, panie, że ten pan Leszek Śmica to jest demon korytarzowy?
 — Nie wiem nic o panu Śmicy.
 — Ja także
 — A dlaczego pani tak go nazywa?
 — Ja go się o jedną rzecz zapytam... — szepnęła. — Panie! — rzekła do Śmicy.
 — Słucham!